توی تاریکی شب وقتی داره خوابت میبره. وقتی بدونی که کسی توی خونه نیست و یه صدایی بیاد سرت رو بلند می کنی و چشم هات رو حیرت زده باز می کنی و گردن می کشی ببینی چی شده. اما توی این دنیای تاریک وقتی صدای مهلک یه گناه مثل غیبت و تهمت رو از درون خودت می شنوی شایسته نیست که عکس العملی نشون ندی و بی خیال باشی. آخه مگه نه اینکه یه روزی باید جلو خدا جواب بدیم؟
یاد تفسیر سوره ی ابراهیم آیه ی 43 که راجع به آخرت و روز قیامت هست به این مضمون : (مهطعین مقنعی رئوسهم لا یرتد الیهم طرفهم و افئدتهم هواء) در تفسیر این آیه  آیةالله جوادی آملی می فرمایند‏: روز قیامت که سر از قبر برداشتند گردن ها کشیده و چشم ها حیرت زده و حیرتی ماندگار که لحظه ی بعد بر طرف نمی شود و این حالت بر آنها ماندگار است.
و در ترجمه داریم : (در آن روز سخت آن ستمکاران-که در آیات قبل روایت حال آنان بود-) همه شتابان و هراسان سر به بالا کرده و چشم ها واله مانده و دلهاشان به دهشت و اضطراب است